Sformułowania Konstytucji, dotyczące znaczenia sojuszu robotniczo-chłopskiego

Wskazane sformułowania Konstytucji, dotyczące znaczenia sojuszu robotniczo-chłopskiego, przodującej roli klasy robotniczej oraz spójni gospodarczej między miastem i wsią, są w gruncie rzeczy stwierdzeniami sprawdzalnych socjologicznie faktów, które mają miejsce bez względu na sformułowania konstytucyjne. Tkwią w nich jednak zarazem pewne normy prawne, określające politykę naszego państwa, realizowaną tak przez naczelne, jak i terenowe organy władzy i administracji państwowej, politykę zmierzającą do stałego umacniania sojuszu robotniczo-chłopskiego jako podstawy władzy ludu pracującego, do stopniowej likwidacji zacofania wsi i w konsekwencji stopniowej likwidacji sprzeczności między miastem a wsią.

Zgodnie z ideologią marksistowsko-leninowską, obalenie panowania burżuazji i zbudowanie społeczeństwa socjalistycznego może być dziełem klasy robotniczej. Jednak, szczególnie w społeczeństwach o wielkiej liczebności klas pośrednich, słowem – w społeczeństwach chłopskich, swej misji dziejowej „grabarza kapitalizmu” proletariat nie może wypełnić bez utrzymania ścisłej współpracy szczególnie z chłopstwem pracującym. Jest wielką zasługą W. Lenina, że przygotowując proletariat Rosji do rewolucji socjalistycznej i zdobycia władzy, teoretycznie uzasadnił konieczność i zarazem możliwość udziału w niej chłopstwa pracującego jako sojusznika proletariatu, jak też wypracował zasady właściwego ułożenia stosunków w ramach sojuszu robotniczo-chłopskiego. Wskazywał on wielokrotnie, że stosunki te powinny układać się na zasadzie dobrowolności i „koleżeńskiej” współpracy między robotnikami małorolnymi oraz średniozamożnymi chłopami, przy jednoczesnym zwalczaniu tendencji spekulanckich, wypływających ze szczególnej sytuacji chłopów jako posiadaczy, tendencji, których nosicielami są gównie bogaci chłopi. W. Lenin wskazywał, że po to, aby zbudować socjalizm, a więc znieść klasy, nie wystarczy obalić obszarników i kapitalistów, trzeba także znieść różnice między robotnikiem a chłopem, wszystkich uczynić pracownikami. Aby wykonać to drugie, bez porównania trudniejsze zadanie, zwycięski proletariat powinien urzeczywistniać’ następującą linię postępowania wobec chłopstwa: odgraniczać chłopa pracującego od chłopa spekulanta, chłopa żyjącego z pracy rąk własnych od chłopa – posiadacza. W. Lenin wskazywał, że dyktatura proletariatu jest to szczególna forma sojuszu klasowego między proletariatem, awangardą ludu pracującego, a licznymi nieproletariackimi warstwami ludu pracującego, a więc sojuszu między klasami niejednakowymi pod względem ekonomicznym, politycznym, społecznym i duchowym, a jednocześnie sojuszu mającego na celu zbudowanie ustroju socjalistycznego.