ZASADA INTERNACJONALIZMU PROLETARIACKIEGO

Jedną z podstawowych zasad ustroju politycznego PRL, znajdującą swój wyraz także w Konstytucji, jest zasada internacjonalizmu proletariackiego. Dotyczy ona jednego z podstawowych problemów rewolucji socjalistycznej, a waściwie – jednego z podstawowych problemów wspóczesnego świata – problemu narodowościowego. Problemu tego nie można jednak zawężać do kwestii ustalenia waściwych stosunków między różnymi narodami w państwie wielonarodowym. We waściwym sobie zakresie i formach występuje on w każdym państwie socjalistycznym,, a nie tylko w państwach federalnych, jak Związek Radziecki, Jugosawia czy Czechosowacja. Polska wspóczesna jest niewątpliwie jednym z najbardziej jednolitych pod względem skadu narodowościowego państw socjalistycznych, a także w świecie w ogóle. Zasada internacjonalizmu nie dotyczy jednak tylko stosunków wewnątrzpaństwowych, tj. waściwego uożenia wspóżycia różnych narodów i narodowości zamieszkaych na terytorium państwa wielonarodowego, lecz także stosunków międzynarodowych, a więc waściwego ustalenia polityki zagranicznej państwa. Zresztą zasada ta ma znaczenie także w stosunkach wewnętrznych państwa choćby najbardziej jednolitego pod względem skadu narodowościowego, wyraża bowiem m. in. postulat odpowiedniego wychowania spoeczeństwa, waśnie w duchu internacjonalizmu, w duchu równouprawnienia, przyjaźni i wspópracy wszystkich narodów, tak dużych, jak i maych.

Zasada internacjonalizmu oparta jest na zaożeniu, że każdy naród wnosi swój wkad do ogólnoludzkiej kultury, na przeświadczeniu, że każdy naród dojdzie do komunizmu, ale dokona tego w sobie waściwych formach, wynikających ze specyficznych warunków jego bytu. Zasada internacjonalizmu wyraża więc postulat przeciwstawienia się zarówno wielkomocarstwowemu szowinizmowi wielkich narodów i aneksjom/ jak i nacjonalizmowi maych narodów, opartemu na solidaryzmie klas antagonistycznych i stanowiącemu ideologiczną podporę panowania burżuazji. Wyraża ona również postulat przeciwstawienia się kosmopolityzmowi, traktującemu pogardliwie narodowe tradycje i dorobek w dziedzinie kultury, wspócześnie stanowiącemu w praktyce ideologiczną dywersję państw imperialistycznych w stosunku do innych narodów, szczególnie socjalistycznych.

Zasada internacjonalizmu wyraża i uznaje prawo narodów do samo- określenia,-.tj. do posiadania suwerennego państwa narodowego. Szerzej mówiąc, idzie tu o prawo do decydowania w kwestii wspóżycia z innymi narodami w ramach jednego państwa wielonarodowego lub posiadania samodzielności politycznej. Klasa robotnicza, występując przeciwko wszelkim przywilejom narodowym, przeciwstawia się też przywilejom w zakresie posiadania wasnego państwa narodowego narodów uciskających, a tym samym występuje za prawem do samookreślenia każdego narodu uciskanego. Proletariat jednak, zgodnie ze stanowiskiem leninowskim, uznając równouprawnienie narodów i ich prawo do posiadania wasnego państwa, nade wszystko ceni i ponad wszystko stawia związek proletariuszy wszystkich narodów, oceniając pod kątem walki klasowej robotników wszelkie żądania narodowe. Należy zawsze i bezwarunkowo dążyć do jak najściślejszego zjednoczenia proletariuszy wszystkich narodów i jedynie w szczególnych, wyjątkowych wypadkach można wysuwać i aktywnie popierać żądania zmierzające do stworzenia nowego państwa klasowego lub do zastąpienia cakowitej jedności politycznej państwa przez sabszą jedność federacyjną.

Narody Związku Radzieckiego realizują swe prawo do samookreślenia bądź to w formie federacji, bądź też w jednej z form autonomii narodowo-terytorialnej. Federację jako formę swego samookreślenia wybray też narody Jugosawii i od 1968 r. narody Czechosowacji. Nie jest to jednak forma jedyna dla narodów budujących socjalizm. Naród polski, podobnie jak niektóre inne narody, wszedszy na socjalistyczną drogę rozwoju przyją jako formę swego samookreślenia narodowe państwo unitarne, przy jednoczesnym utrzymaniu bliskich i przyjacielskich stosunków wspópracy politycznej, gospodarczej i wojskowej ze Związkiem Radzieckim oraz wszystkimi innymi państwami socjalistycznymi. Jak podkreśla się też we wstępie do Konstytucji PRL, jej przestrzeganie i realizacja jej postanowień przez wszystkie organy państwowe i wszystkich obywateli ma sużyć m. in. zapewnieniu najpeniejszego rozkwitu Narodu Polskiego, zabezpieczeniu jego niepodlegości i suwerenności.