Zasada suwerenności ludu pracującego

Zasada suwerenności ludu pracującego w swej treści jest zatem różna, a więc i sprzeczna z zasadą suwerenności narodu, wskazuje ona bowiem wyraźnie na klasowy charakter państwa i daje podstawę do stosowania ograniczeń w zakresie praw politycznych wobec pewnych grup obywateli. Zarazem jednak zasada ta z zasadą suwerenności narodu nie jest sprzeczna, a to dlatego, że przecież lud pracujący w każdym państwie stanowi większość narodu. Dlatego też władza państwowa, realizując interesy i wolę ludu pracującego, a więc większości narodu, w pewnym sensie staje się wadzą całego narodu. Dotyczy to w szczególności państw socjalistycznych, także znajdujących się w pierwszym okresie budowy socjalizmu. Sprzeczność między wskazanymi dwoma zasadami coraz bardziej tu zanika wraz z postępem budownictwa socjalistycznego, w miarę coraz pełniejszego kształtowania się narodu socjalistycznego i utrwalania się jego jedności moralno-politycznej. Proces stopniowej likwidacji podziałów klasowych społeczeństwa, a więc likwidacji obszarnictwa, następnie kapitału wielkiego i średniego, dalej uspołecznienia własności drobnotowarowej w mieście i na wsi, wreszcie stopniowe wdrażanie do pracy warstw pasożytniczych, jest zarazem procesem stopniowego utożsamiania się ludu pracującego z całym narodem. Proces ten jest zarazem procesem przekształcania się państwa socjalistycznego jako państwa klasowego w państwo ogólnonarodowe. Jest to jednak proces długotrwały, a dopóki się nie skończy, dopóty władza w państwie socjalistycznym ma charakter klasowy, jest wadzą ludu pracującego, sprawowaną nad klasami i warstwami pasożytniczymi.