Termin „konstytucja” pochodzi od acińskiego sowa constituere, tj. urządzać, ustanawiać. Z etymologicznego punktu widzenia oznacza on zatem tyle co – w odniesieniu do państwa – urządzenie państwa, nadanie państwu ustroju politycznego, zorganizowanie państwa czy jego budowę. W podobnym znaczeniu używa się terminu „konstytucja” w odniesieniu do jakiejś osoby: mówi się „konstytucja danej osoby”, mając na myśli jej budowę fizyczną.
W historii terminem „konstytucja” posugiwano się w różnych znaczeniach: gównie w znaczeniu praw fundamentalnych państwa, ale także w znaczeniu regu życia zakonnego, ustaw sejmowych (jak np. w Polsce szlacheckiej), faktycznego ustroju państwa, podstawowych zasad ustroju politycznego. Termin ten używany by też na oznaczenie czynników decydujących o ustroju państwa. I jeżeli ktoś, tak jak Monteskiusz, uznawa w tym zakresie gównie rolę środowiska geograficznego, które przez ksztatowanie charakteru ludności miaoby w decydujący sposób ksztatować ustrój państwa, wtedy pod pojęciem konstytucji rozumia waśnie środowisko geograficzne. Jeżeli natomiast ktoś, tak jak F. Lassaile, reprezentujący materialistyczny pogląd w tym zakresie, za czynnik decydujący o treści prawa i charakterze ustroju państwa uznawa istniejący w państwie ukad si spoecznych, ten waśnie ukad traktowa jako konstytucję rzeczywistą państwa, i w tym znaczeniu używa tego terminu.