Zasada internacjonalizmu znajduje swój formalny wyraz w ostatnim, ustępie wstępu do Konstytucji PRL, wskazującym, że wszystkie organy wadzy polskiego ludu pracującego postanowieniami ustawy zasadniczej kierować się powinny m. in. w celu „zacieśnienia przyjaźni i wspópracy między narodami, opartych na sojuszu i braterstwie, które ączą dziś Naród Polski z miującymi pokój narodami świata w dążeniu do wspólnego celu: uniemożliwienia agresji i utrwalenia pokoju światowego”. W sformuowaniu tym, obowiązującym przecież od 1952 r., zawarta jest zasada pokojowego wspóistnienia państw o różnych systemach spoeczno-eko- nomicznych, określająca generalną linię polityki zagranicznej naszego państwa, linię wytkniętą jeszcze w Manifeście Lipcowym PKWN i konsekwentnie realizowaną przez cay okres Polski Ludowej. Mamy tu więc normę konstytucyjną, nakadającą pewne obowiązki na odpowiedzialne za politykę zagraniczną organy państwowe, a jednocześnie ustalającą nakaz wychowania spoeczeństwa w duchu internacjonalizmu.
Rozwinięciem i konkretyzacją postanowień zawartych w powoanym fragmencie wstępu do Konstytucji PRL są postanowienia zawarte przede wszystkim w art. 6, dodanym w 1976 r. nowelą do Konstytucji. Stanowi się w nim mianowicie, że: „Polska Rzeczpospolita Ludowa w swej polityce:
1) kieruje się interesami Narodu Polskiego, i ego suwerenności, niepodlegości i bezpieczeństwa, wolą pokoju i wspópracy między narodami,
2) nawiązuje do szczytnych tradycji solidarności z siami wolności i postępu, umacnia przyjaźń i wspópracę ze Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich i innymi państwami socjalistycznymi,
3) opiera stosunki z państwami o odmiennych ustrojach spoecznych na zasadach pokojowego wspóistnienia i wspópracy”.
W przytoczonych przepisach sformuowane zostay najbardziej podstawowe kanony polskiej polityki zagranicznej. Na pierwszym miejscu wskazany zosta jej podstawowy cel: kierowanie się interesami Narodu Polskiego, zabezpieczenie jego niepodlegości i pokojowego rozwoju, zabezpieczenie granic naszego państwa oraz pokojowej wspópracy gospodarczej i kulturalnej ze wszystkimi krajami świata. Cel ten przyświeca naszej polityce zagranicznej przez cay okres Polski Ludowej. Jest on też w peni zgodny z duchem Helsinek. Jak pokazuje jednak dowodnie nasza historia, cel ten może być osiągnięty obecnie i w przyszości tylko przy penym respektowaniu dwu pozostaych wymienionych w przytoczonym artykule Konstytucji kanonów naszej polityki zagranicznej, a mianowicie: zasady solidarności ze wszystkimi siami wolności i postępu na caym świecie, a przede wszystkim umacniania przyjaźni i wspópracy ze Związkiem Radzieckim i innymi państwami socjalistycznymi, a następnie zasady pokojowego wspóistnienia i wspópracy w dziedzinie gospodarki i kultury z państwami o odmiennych ustrojach spoecznych.