Do podstawowych zasad ustroju politycznego PRL należy zaliczyć także zasadę przedstawicielskiej formy sprawowania wadzy ludu pracującego, określaną zwykle zasadą demokracji pośredniej. Konstytucja PRL przyjmuje ją w art. 2 ust. 1 stanowiąc, że: „Lud pracujący sprawuje swoją wadzę państwową przez swych przedstawicieli, wybieranych do Sejmu PRL i do rad narodowych w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich, w gosowaniu tajnym”.
Wadza klasy panującej, czyli jej panowanie, polega na dogodnym dla niej uregulowaniu kwestii wasności środków produkcji i podziau dóbr, co wyraża się w obowiązującym prawie. Jej wadza państwowa polega więc na tym, że prawo wyraża jej interesy i wolę, zaś aparat państwowy, stosując prawo, jej interesy i wolę realizuje. Od pojęcia panowania klasy należy odróżnić pojęcie sprawowania wadzy państwowej. Sprawowanie wadzy polega na wykonywaniu trzech zasadniczych funkcji: 1) stanowienia prawa